06 Ιούν Ε! πατριώτ’ ( της Τάσας Σιόμου)
Αντί των σημερινών ″μεγάλε, δικέ μου″ ή αντί της κομμένης καλημέρας, η προσφώνηση ″πατριώτ″ ήταν συνηθισμένη στο παρελθόν, με βάση την πατρίδα, κοινό πεδίο χωρικότητας, ιστορίας και συλλογικής συνείδησης. Για δε τις μικροκοινωνίες, κοινό πεδίο τοπικότητας, η προσφώνηση έπαιρνε ιδιαίτερη σημασία, ενώ το νόημά της μεγεθυνόταν, όταν απομακρυνόμασταν από τη γενέτειρα και τα κοινά χώματα της καταγωγής εξάλειφαν τις αντιθέσεις της φτώχειας και του πλούτου, των σπουδών και της αγραμματοσύνης, της δεξιάς και της αριστεράς κι ήμασταν όλοι απλώς Κοζανίτες. Οι τόποι δεν είναι μόνο η γεωγραφία τους αλλά είναι και οι άνθρωποί τους. Έτσι όσοι ενεργώντας για το κοινό καλό της περιοχής σμίλεψαν την ταυτότητά της κι όσοι δρώντας ξεχωριστά σε τόπους μακρινούς πρόσφεραν κι αυτοί στη διακριτότητα της γενέτειρας, τιμήθηκαν από τους υπόλοιπους. Επομένως ως περιοχή είμαστε ο Γ. Λασσάνης, ο Γ. Σακελλάριος, ο Χ. Μεγδάνης, ο Π. Χαρίσης, ο Κ. Δρίζης, … αλλά κι ο Ζ. Τσαμπούραης, ο Αλ. Σακαλής, ο Λ. Χασάπης, ο Ι. Λιούλιας…
Πολλές φορές, καμαρώσαμε, ως τόπος του τάδε. τις τελευταίες όμως δεκαετίες είδαμε ανθρώπους που κατέκτησαν την αναγνωρισιμότητα ενθυμούμενοι εκλογικά τα χώματά τους, ή αυτά των γονιών τους, κάνοντας τον κοζανίτικο λαό αντικείμενο των πολιτικών τους πόθων, καθιστώντας τον διάμεσο στους στόχους τους. Τους είδαμε να διαχειρίζονται τις μοίρες μας από καίριες θέσεις στην περίοδο της κρίσης, αποκομμένοι από τις ανάγκες του λαού, ασύσπαστες μάσκες στις περιπέτειες μας, τους είδαμε να καλλιεργούν τη συνενοχή μας, να απεργάζονται την τρομοκράτησή μας, να επαγγέλλονται τη σωτηρία μας δια του αφανισμού μας. Εμβρόντητοι τους ακούσαμε, να περικλείουν με ψεύδη την αλήθεια, να ομολογούν την ανεπάρκειά τους, ομολογώντας το μοναδικό τους λάθος, την αισιοδοξία τους. Η αισιοδοξία όμως ως συναισθηματικό στοιχείο ανάτασης, αναφορικά με την προσωπική μας ζωή, όταν διαψεύδεται, έχει μόνο προσωπικό κόστος. Όμως, ως αζύγιστη, υπερφίαλη εκτίμηση πολιτικών, με συνέπειες σε εκατομμύρια ανθρώπους, είναι τουλάχιστον απόδειξη επικινδυνότητας, αφού ΤΟ ΚΥΒΕΡΝΑΝ ΕΣΤΙ ΠΡΟΒΛΕΠΕΙΝ Είναι βέβαιο πως δεν υπάρχουν πιο δυσνόητες θεωρίες από τις οικονομικές, είναι όμως βεβαιότερο πως δεν υπάρχουν πιο χειροπιαστές, πιο άμεσες, πιο σημαδεμένες στο πετσί μας συνέπειες από την υποταγή της χώρας μας σε εξωεθνικά οικονομικά κέντρα, από την υποταγή της πολιτικής στην οικονομία. Τις τελευταίες μέρες οι κεραυνοβολημένοι Έλληνες φαίνεται πως αρχίζουμε να συνερχόμαστε, να συνειδητοποιούμε τη σημασία της δράσης, της συνεύρεσης, της διαμαρτυρίας στο δημόσιο χώρο σε νέα πλέον σχήματα, φαίνεται πως αρχίζουμε να ανακτούμε την αυτοεκτίμησή μας, να επανασυνδεόμαστε με το νήμα της γενιάς της Αντίστασης, ζυγίζοντας σοβαρά πως σε τέτοιες περιόδους οι μοναχικοί δρόμοι είναι φορείς εκφασισμού της κοινωνίας. Τούτες τις μέρες κι εμείς, οι Κοζανίτες, πήραμε τη δική μας πλατεία, θέσαμε υπό αίρεση συντοπίτες μας που διαχειρίζονται κατά το γνωστό τρόπο τη ζωή μας κι ευχηθήκαμε η συλλογική μνήμη μετρώντας τις εξελίξεις να μην τους κατατάξει αμετάκλητα στους αρνητές των τόπων τους. Σιγά ″πατριώτ’″ γιατί τα μτάρια τα λόζιασες.